Ook voor mij klinkt de naam van deze uit Chicago naar Nashville verkaste jonge vrouw niet meteen heel bekend in de oren, al weet ik dat ze met fiddler Christian Sedelmyer het duo 10 String Symphony vormde, waar ik de CD “Generation Frustration” van in de kast heb staan en al zag ik recent nog een YouTube-filmpje passeren, waarop ze te zien is aan de zijde van de hier nogal bewonderde Molly Tuttle. Nu, het feit dat Molly haar meenam op tournee, zou eigenlijk al genoeg moeten zeggen: die dame doet niet aan dingen, die geen kwaliteit in huis hebben en dus was het, van mijn kant uit, dubbel gewaarschuwd luisteren naar deze CD, die voor zover ik weet, haar tweede is onder eigen naam.

Die bevat negen songs van haar eigen hand, zij het, dat op een drietal nummers producer Olivia Hally een handje toestak. De tiende song van de plaat is een cover van “Rust Belt Fields” van het super-duo Slaid Cleaves / Rod Picott, twee kerels, die we hier in de Lage Landen maar al te goed kennen en die menige luisterclub hier een memorabele avond bezorgden.

De plaat is eigenlijk eenverzameling liedjes over ons cyclische bestaan als mensen: hoe we, generatie na generatie, afbreken wat de ouderen hadden opgebouwd en hoe we al evenzeer, keer op keer zelf herbeginnen bouwen aan wat we afgebroken hebben, of dat nu om relaties gaat, om familiebanden, om een volk of, zoals het geval is in de States van vandaag, om een heel land.

De aanleiding voor het schrijven van zo’n song, kan de geboorte van een neefje zijn of de dood van een grootmoeder of het kan gaan om de cycli die we binnen onszelf doormaken en die bestaan uit het twijfelen aan onze eigen mogelijkheden en daar aan ontsnappen doordat we er toch in slagen wat zelfvertrouwen aan te kweken. “Cycles” dus…en “Joke’s On Me” is daar een eerste fraai voorbeeld van: je kunt zodanig hard ergens in geloven en ernaartoe werken, dat je jezelf een klein beetje belachelijk dreigt te maken, doordat je blijft toewerken naar een doel dat je voor ogen had, maar waar je binnen in jezelf, al een tijdje niet meer in gelooft.

Wat opvalt aan de plaat, naast de zang, die je onwillekeurig aan Gillian Welch doet denken, is de glasheldere productie, de zin voor melodie en het bovengemiddelde vermogen van Rachel om, met weinig woorden, toch haarfijn een situatie zichtbaar te maken (“When You Bloom”, “Hope it Hurts”…). Dat alles bijeen opgeteld, levert een heel fijne plaat op die, al handelt ze zeker niet over de luchtigste dingen, bij momenten toch bepaald vrolijk klinkt. Dat wijst op een behoorlijke dosis maturiteit, die, wat mij betreft, het best tot uiting komt in mijn favoriet nummer van de plaat, “Ships in the Night”.

(Dani Heyvaert)